افسوس گذشته و غم آینده ...

به یـاد آوردن گـذشتـه

 چقـدر دردنـاکــه

 اونـم وقـتی نمـی تـونــی

  آینــده رو  تـغییــر بـدی ...

عشق من و ... جون

یه شب خوب تو آسمون

یه ستاره چشمک زنون

خندید و گفت: کنارتم تا آخرش تا پای جون

ستاره ی قشنگی بود ، آروم و ناز و مهربون

ستاره شد عشق من و منم شدم عاشق اون

اما زیاد طول نکشید ، عشق من و ستاره جون

ابری اومد ستاره رو دزدید و برد نامهربون

حالا شبا به یاد اون ، زل می زنم به آسمون

دلم می خواد داد بزنم ، این بود قول و قرارمون

تو رفتی و از خودتم، نذاشتی حتی یه نشون ...!

حال من اینگونه است ...

زرد زردم قسمت من از بهار اینگونه  است

غم نباید خورد ، کار روزگار اینگونه است

بارها در راه دریا بر زمین افتاده ام

آری آری ! دیده ام من ، آبشار اینگونه است

دست بر دل می گذاری ، ناله از سر می رود

در میان عاشقان ، حال سه تار اینگونه است

آه ای رؤیای بادآورده ، می بازم تو را ...!

عاقبت امروز یا فردا ، قمار اینگونه است

گیج گیجم ! منگ منگم ... راه را گم کرده ام

حالت سیاره های بی مدار اینگونه است

سرد و سنگینم پر از آثار اشک و  گرد و خاک

ای ز حالم بی خبر ، سنگ مزار اینگونه است

 " هر دم از بادی به دامانی پناه آورده ام "

دامن از من وا مکش ، آری غبار اینگونه است ...

تقدیم به رؤیایم ...

                               اسیر                              

                                        

 ترا می خواهــم و دانـم که هرگــز  ؛  به کــام دل در آغوشــت نگیــرم

توئـی آن آسـمان صــاف و روشــن  ؛ من این کنج قفس،مرغی اسیرم

ز پشـت میــله های سـرد و تیـــره  ؛  نگــاه حســـرتم حـــــیران برویت

در این فـکـرم که دستـــی پیش آید ؛  و من ناگــه گشــایم پربســـویت

در این فکرم که در یک لحظه غفلت ؛  از این زنــدان خامـش پر بگیـــرم

به چشـــم مـــرد زندانبــان بخنــدم  ؛  کنــارت زندگی از ســر بگیــــرم

در این فکرم من و دانـم که هرگـــز  ؛  مرا یارای رفتن زین قفس نیست

اگر هــم مـــرد زندانبــــان بخواهــد  ؛  دگـــر از بهـر پروازم نفس نیست

ز پشـت میــله ها، هر صبح روشـن  ؛  نگاه کودکــی خنـــــدد برویــــم

چو من ســر می کنـم آواز شــادی  ؛  لبش با بوسـه می آیدبسویــــم

اگر ای آسمــان خواهــم که یکــروز  ؛  از ایـن زندان خامـش پر بگیـــرم

به چشــم کودک گــریان چه گویــم  ؛  ز من بگذر،که من مرغی اسیرم

من آن شمعم که با سوز دل خویش  ؛  فـروزان می کنـم ویرانــه ای را

اگر خواهــم که خاموشـــی گزینــم  ؛  پریشان می کنم کاشانـه ای را

                                                 «فروغ»

رؤیا ...

رؤیا . . . !

از تاریکی هراسی نداشته باش و بدان که ترس ،

ایمان رامطرود می سازد . . . !

بدان که نفرین ، چهرۀ بی ریای نفرت است

که اگر فقط یکبار در وجودت لانه کند ،

محکوم خواهی شد به بزرگ کردنِ بچه هایش ،

دوری ، جدایی و کینه ،

در کور راهه های وجودت . . . . .